İnsanlar sadece başkalarını izliyorlar; hiç kendilerini izleme zahmetine girmezler. Herkes —bu en yüzeysel izlemedir— başkasının ne yapağını izliyor, başkasının ne giydiğini izliyor, nasıl göründüğünü... Herkes izliyor; izlemek hayatında tanıştırılman gereken yeni bir şey değil. Sadece derinleştirilmesi, başkalarından alınması ve kendi duygularına, düşüncelerine, ruh hallerine ve en sonunda da izleyenin kendisine yöneltilmesi gerek.
Trende bir Yahudi bir rahibin karşısında oturuyordu.
"Lütfen neden yakanızın arkasını ön tarafa giydiğinizi söyleyebilir misiniz efendim?" diye sorar.
"Çünkü ben bir babayım" ('baba' İngilizcede peder demektir) diye yanıtlar rahip.
"Ben de bir babayım ve böyle bir yaka takmıyorum" "Oh, ama ben binlercesinin babasıyım" der rahip. "O zaman belki de," der Yahudi, "ters giymeniz gereken şey pantolonunuzdur."
İnsanlar başka herkes hakkında çok dikkatlidir.
İki adam yürümek için dışarı çıktılar; aniden yağmur bastırdı. "Çabuk" dedi adamlardan biri, "şemsiyeni aç." "Pek yararı olmaz" dedi arkadaşı, "şemsiyemde bir dolu delik var." "Madem öyleydi her şeyden önce niye getirdin ki?" "Yağmur yağacağını düşünmemiştim"
Başkalarının tuhaf eylemlerine kolayca gülebilirsin ama hiç kendi kendine de güldün mü? Hiç kendini tuhaf bir şey yaparken yakaladın mı? Hayır, sen kendini tamamıyla izlemeden kenarda tutuyorsun. Senin tüm izlemen başkalarına yönelik ve bunun bir yararı yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder